Het is erg trendy en niemand schijnt er nog zonder te kunnen. Namelijk het hebben van een coach! Zo zijn er coaches voor het uitlaten van je hond, het opvoeden van je kind en zelfs het managen van je leveranciersrelatie.
Onze moderne schijnt zo complex te zijn dat je het meteen perfect moet doen en als dat niet lukt je daar maar hulp bij moet zoeken. En daar komt de coach om de hoek kijken, want fouten maken of slecht presteren schijnt niet meer te kunnen. Maar denk ik dan. Hoe kun je het dan nog zelf leren als je geen fouten kunt maken en het meteen perfect moet zijn. En erger nog hoe leert de coach het dan zelf?
Napraten
Regelmatig sta ik met de poten in het bluswater en bemerk ik veel cover-your-ass gedrag bij mensen. Een houding van waarom moet ik dat zelf doen of waarom zou ik het risico lopen dat het fout gaat. Dus met andere woorden er gebeurt niets of een externe wordt ingevlogen. En wat gebeurt er als iemand wordt geholpen bij zijn leren, hij of zij gaat napraten. En krijg je het gevoel dat het helemaal niet vanuit zichzelf komt. Het komt over als een papagaai die ook wat klanken heeft opgevangen. Het eigenaarschap is aan de magere kant en het verhaal is weinig authentiek. Wat maakt nu een goede contractmanager die intrinsiek gemotiveerd is om de zaak aan te pakken en het ‘doet’ vanuit zijn eigen stijl, cultuur en gewoonte. Met andere woorden het klinkt als iets wat bij deze contractmanager hoort. Het is waar, gemeend, echt en vooral effectief.
Het is te leren
Elke aap is een kunstje te leren zo ook een contractmanager die een ‘echt’ verhaal heeft .Daar is niet altijd een coach bij nodig, maar veel meer een persoon die activeert als het goed gaat. Zodat wat goed is verbetert en wat nog te ontwikkelen valt ontwikkeld wordt. En een ding is zeker! De contractmanager moet het toch zelf doen, door vallen en opstaan en niet teveel gepamperd worden door een coach.
